Add parallel Print Page Options

จงแหงนหน้าดูที่เนินเขาสูงสิ
    ที่ไหนบ้างที่เจ้าไม่ได้ไปหลับนอนกับใครมา
เจ้าได้นั่งคอยบรรดาคนรักที่ริมถนน
    อย่างกับชาวอาหรับในถิ่นทุรกันดาร
เจ้าได้ทำให้แผ่นดินหมอง
    ด้วยความแพศยาอันร้ายกาจของเจ้า
ฉะนั้น ฝนจึงถูกระงับไว้
    และฝนต้นฤดูจึงไม่ตก
แม้แต่หน้าผากของเจ้าก็บ่งบอกถึงการเป็นหญิงแพศยา
    เจ้ายังไม่รับว่าเป็นสิ่งที่น่าอับอาย
เจ้าเพิ่งร้องเรียกถึงเราในเวลานี้ว่า
    ‘พระบิดาของข้าพเจ้า พระองค์เป็นเพื่อนของข้าพเจ้าตั้งแต่เยาว์วัย

Read full chapter