Add parallel Print Page Options

“ใจของเราร่ำร้องเพื่อโมอับ
    ผู้ลี้ภัยของเมืองหลบหนีไปยังเมืองโศอาร์
    และเมืองเอกลัทเชลีชิยาห์
เพราะพวกเขาร้องรำพัน
    ขณะที่ขึ้นตามทางไปยังเมืองลูฮีท
ตามถนนที่ไปยังเมืองโฮโรนาอิม
    พวกเขาส่งเสียงร้องคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง
ธารน้ำที่นิมริมแห้งเหือด
    หญ้าเหี่ยวเฉา
พืชพรรณไม้ไม่งอก
    ไม่มีความเขียวชอุ่มเหลืออยู่เลย
ฉะนั้น ความอุดมสมบูรณ์ที่พวกเขาได้รับและสะสมมา
    พวกเขาก็ขนข้ามธารน้ำแห่งต้นหลิว

Read full chapter