Add parallel Print Page Options

ความบาปทั้งหลายของข้าพเจ้าสูงท่วมหัว
    พวกมันหนักอึ้งจนแบกไม่ไหว

เรื่องโง่ๆที่ข้าพเจ้าทำไป
    ทำให้เกิดบาดแผลเป็นหนองเน่าเหม็นในตัวข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าเจ็บปวดจนตัวงอ นอนคว่ำไปกับพื้น
    เดินไปร้องไป เหมือนกับคนไว้ทุกข์
บริเวณท้องร้อนผ่าวเพราะพิษไข้
    เจ็บปวดไปหมดทั่วร่าง
ข้าพเจ้าเจ็บจนชาและถูกบีบจนบี้แบน
    ข้าพเจ้าเครียดจนกรีดร้องออกมา

องค์เจ้าชีวิตของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าอยากได้อะไรพระองค์ก็รู้หมด
    ข้าพเจ้าถอนหายใจกี่เฮือกพระองค์ก็ได้ยินหมด
10 หัวใจข้าพเจ้าเต้นระรัว พละกำลังของข้าพเจ้าหายไปหมดแล้ว
    และแม้แต่ประกายตาของข้าพเจ้าก็สูญสิ้นไป[a]
11 เพื่อนฝูงและมิตรสหายไม่กล้าเข้ามาใกล้เพราะกลัวเชื้อโรคของข้าพเจ้า
    แม้แต่เพื่อนบ้านของข้าพเจ้าเองก็ยังอยู่ห่างๆเลย

Read full chapter

Footnotes

  1. 38:10 ประกายตาของข้าพเจ้าก็สูญสิ้นไป หรือแปลได้อีกอย่างหนึ่งว่า “ตาของข้าพเจ้ากำลังจะบอด”